Bazen kendime gerçekten şaşırıyorum. Nasıl oluyor da bir arkadaşımla konuşurken bir müzik beni alıp da 20 yıl önceye götürdüğünde -ki bu çok normal- ben o 20 yıl öncesini gün, ay ve yıl olarak tarihini hatırladığım gibi gününü de hatırlıyorum.
Ve sonra kendimi test etmek istercesine araştırıyorum ve buluyorum ki evet gerçekten de günlerden o gün; 4 Haziran 1996 günlerden Salı…
Tarihi unutulmaz yapan o tarihteki kişiler mi, o tarihte yaşadığım olaylar mı, müziğin gücü mü, o anda hissettiğim duygular mı, gözyaşlarım mı?… Hangisi diğerinden daha güçlü, hangisi hafızanın sınırlarını zorlar? Karar vermek güç…
Ama değişti artık, şimdi ya hatırlamak istemediğimden ya artık bellek dolduğu için ya önem verdiklerim değiştiğinden ya önem vermeye değer görmediğimden, istemsizce hatırladıklarımı yine farkında olmadan aklımda tutmadığımdan.. Ya da hiç bir kişi ya da olayın artık bazı önceliklerimin önüne geçememesinden.. Ne olursa olsun sonuçta artık böyle detaylıca hatırlamıyorum ve hatırlamadığım için de aslında bir bakıma mutluyum.
Şu bellek denilen şey ne garip oyunlar oynuyor bize? Zamanının Google’ı benzetmesini benim için yapan abisi haklı aslında ama artık hafızamın derinliklerinde yazılan kelimeler için “Bunu mu demek istediniz?” diye sorular yöneltiyorum, sorulanı bulamadığımdan…
Ta ki uyuyana dek.. Uyuduğumda o derinlikteki dünya bambaşka ve bellek çok başka.. Ta ki uyuyana dek. Ve bana bu yazıyı yazdırtan bu şarkıya, tarihe, duygularıma ve kişilere saygılarımla…
Ta ki Uyuyana Kadar için 2 cevap