Bir süredir uzak kalmıştım blog dünyasından, arada böyle oluyor, kalemimi ve kendimi nadasa bırakmak gibi birşey bu.
Neden bugün ve neden bu yazı?
Her zamanki gibi mutad ütü faaliyetimi sabahın 6’sında ifa etmeye çabalarken radyoda çalan şarkı, tüm tüylerimi diken diken etti. Sabahın o erken saati olduğuna aldırmaksızın sesini olabildiğince açtım ve derin düşüncelere daldım.
Bir zamanlar çocuktum ve en sevdiğim günlerden biriydi 23 Nisan. Yağmur yağmaması için dua edişimi, her 23 Nisan’da sunacağımız gösterinin heyecanını ve o günün tatil oluşunu, geçit törenlerini büyük bir keyifle izleyecek olmanın mutluluğunu ve tek kanallı TRT ekranında yabancı ülke çocuklarının Halit Kıvanç’ın sesiyle gösterilerini izlemeyi çağrıştıyor bana 23 Nisan. Bir anne olarak ise sabahın kör vakti ütü yaparken değişenleri düşünüyorum, ülkemde değişenleri ve 23 Nisan’ın içimi acıtan o duygusal hatıraları iç sesim dile getiriyor ve bugün kalemle buluşturuyorum burada.
Bugün benim oğlumun da ve tüm çocukların da günü, onlara nasıl bir dünya ya da nasıl bir ülke bırakacağımıza dair derin endişeler taşıyorum. Bir şarkı geliveriyor aklıma “Bir dünya bırakın biz çocuklara” diye başlıyordu. Geçenlerde bizim butçuk mırıldandı bense hatırlayabildiğim ölçüde eşlik ettim. Nasıl bir dünya ve nasıl bir Türkiye bırakabileceğimizi şimdiden kestiremesem de en azından oğlum için bugün bişeyler yapmaya, onun bugünü hep güzel ve benim gibi mutlu anılarla hatırlaması ve unutmaması için birşeyler yapmaya karar verdim. Bugün onun günü ve ben o ne isterse onu yapacağım ve gece yatmadan önce ona bugünü ve önemini dilim döndüğünce masal tadında anlatacağım.
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı başta çocuklara ve sonra herkese kutlu olsun.
AtaTürkiye için 4 cevap