80’li yıllarda çocuksanız eğer bilirsiniz o yıllara mal olmuş popüler aktiviteleri. “Kara basma iz olur, güzellerde naz olur” sözleriyle mandolini buluşturan o muhteşem kurslar… İki kardeş olarak biz, Cumartesi sabahları okulumuzda verilen kurslara sabırla 1 yıl boyu gidip yıl sonunda da öğrendiklerimizi velilerimize (!) sunmuştuk. Geçen gün annemleri ziyarete gittiğimde duvarda asılı duran mandoline ilişti gözüm, elime aldım çalmayı denedim, beceremedim ilk başta, biraz uğraştan sonra birkaç melodi döküldü parmaklarımdan. İlkokul yıllarına döndüm, çok uzaklara daldım. Benim seçimim miydi, mutlu olmuş muydum mandolin çalmayı öğrenirken, karar veremedim. Galiba 80’li yıllarda çocuk olabilmiş bizlerin hobilerimizi tercih etme şansımız dahi yokmuş diyeceğim ama anne babalarımıza haksızlık etmem istemem. Çok fazla seçenek var mıydı ki?
