Bu gece içimdeki kıza seslenmek istiyorum; hani şu zaman zaman kafasını saklandığı yerden çıkaran deli kız… Afacan, yaramaz, muzip ve bana “Cee ee” diyen dizginlenemeyen içimdeki kız çocuğu…
Hey sana sesleniyorum; dursana kız çocuğu, bir sussana, durulsana… Şarkıdaki gibi mi olmalı, seni yeniden mi büyütmeliyim? En olmadık zamanlarda sana mağlup oluyorum, bir bakıma en güçlü yanımsın bir yandan da en güçsüz yanım. Hem en güçsüz hem de en özgür en cesur… Bu yüzden seninle bir savaşta mıyım, bir kavga halimi süregelen yoksa sen benim barışımın yıldızı mısın henüz karar veremedim. Senden tek istediğim zamanlamanı doğru yapabilmen… Diyorum ya en olmadık zamanlarda çıkıyorsun karşıma ve “Hahh hahhh işte yine geldim” dercesine o yaramaz gülüş yüzünde.. Hani olacakları bilen, kollarını kavuşturmuş “Ben sana demiştim” diyen o şımarık tavrın… “Ohh canıma değsin, ben yaptırdım bunları sana, böyle olacağını da biliyordum ve şimdi gülüyorum haline” diyorsun üstelik. Oysaki ben seni mutlu etmek istemiştim diyorsun hep, belki haklısın mutlu ediyorsun ama çocuk değilim ki ben. En mutlu, en özgür çağımız, kimse ne der ne düşünür diye sorgulamaksızın hareket edebildiğimiz tek çağımız çocukluk.. Ama şimdi çocukluktaki gibi özgür olursam biliyorum ki tuhaf kaçarım ya da dışlanırım. Ama işte sen öyle zamanlarda çıkıyorsun ki yumuşak bir tokmakla kafana vurup indirmek istiyorum seni oyun konsollarındaki gibi… Hani dersin en sessiz anında veya en ciddi ortamda insanı umarsız bir gülme krizi alır ya… Bu durum hasıl olur ya en olmadık zamanda işte sen de sanki benim tüm ciddiyetimi ve sessizliğimi bozan o gülme krizimsin küçük kız.
Seni yeniden büyütmeliyim, büyütmeli miyim?
Deli Kızım için 4 cevap