Her yeni iş, her yeni şirket ve her yeni ekip, kariyer yolculuğunda eşsiz birer rehberler. Bazen de deneyimlenenler tekrar deneyimlendiğinde hala ders almamış olmadığımı görmek de üzücü ne yazık ki… Bir defterim var benim (zaten her farklı konuda tonlarca defterim var) ismi kariyer defteri; kendime öğüt verdiğim, “Şunu yaptın, bak böyle oldu bunu bir daha yapma!” diye kendime yazdığım, günlüğün kariyer hali. Zaman zaman açar okurum. Öğrendiklerim başlığı, ders aldıklarım, hatalarım, başarılarım başlıkları gibi senelere yayılan deneyimlerden oluşan bir defter. Öylesine bir defter…
Yazmıştım yine bir zamanlar bir yol ayrımında buraya; “Kariyer Balonu”
Ve o yazının son öğreti cümlesi idi “En iyi müdür en yeni müdürdür”
Aslında zamanla bunu böyle olmadığını, vefa denilen duygunun iş hayatında da olabileceğini, çıkar ve beklentinin bittiği yerde de hala birilerinin en iyi müdürü veya en değer verdiği müdürü olduğunu düşünmüştüm içten içe. Serde duygusallık olunca kariyer gibi acımasız bir dünyada bile bunun hala olabileceğini düşünecek kadar da aptalmışım meğer.
Öğretilerin sonu yok, düşündüğünüz ve kaleme aldığınız o öğreti ne kadar zaman geçse de değişmiyor ve istisnası yok. Oysa ben hep istisnalara sığınmışım. “Evet öyle doğru ama bir de şu var” diye kendimce aklamaya çalışmışım o en acımasız duyguları.
Yeni yaşıma üç gün kala anladım ki birinin sizinle çıkar ilişkisi bittiğinde, sizden bekleyecek bir şeyi kalmadığında, daha doğrusu iş hayatında o kişi için kritik bir noktada değilseniz eğer geriye sadece eski anıların kahkahaları, acı tatlı günleri kalıyor. Yoksa hala aynı öğretiyi tekrar yazarsınız benim gibi; “En iyi müdür en yeni müdür”, net.
